Skildringar om verda. Eller iallfall ei verd. Eit kort glimt av kva som kunne skjedd. Om berre. Om kanskje. Eit hurtig lyn. Ein eksplosjon. Ei løgn pakka inn i sanning. Stillteiande bilete. Hole tomrom. Skjult draum. Nostalgiskrik i torevêr. Gisp og stønn. Lattermilde glefs med ei aldri så lita dose med kynisme. Regnvêr og sol. Og ei aning punk.
Kim Solvang Andersen debuterar med boka "Memoria".
Ideen til boka, eller dei første par tekstane, forma seg så vidt ei natt eg låg og ikkje fekk sove, så balla det berre på seg frå det punktet. Eg ville skrive noko som handla om oppvekst og kjærleik ved å ta eit lite utgangspunkt i mitt eige liv, men samstundes gjere det fiktivt. Men det må seiast at ein god del av drivkrafta nok gjerne er eit ønske om økt grad av informasjon og forståing når det kjem til psykiske lidingar - eit tema som diverre ikkje vert så godt informert om, seier Kim Solvang Andersen.
Kim Solvang Andersen (f. 1986) har skrive i mange år. Han er fødd og oppvaksen i Svelgen i Bremanger kommune, Sogn og Fjordane. Flytta til Sandnes for nokre år sidan, fast bestemt på å skulle verte kunstnar. Eller forfattar. Etter to år på kunstskulen i Rogaland vart han diverre litt desillusjonert kva gjaldt biletkunst og den slags, og satsa heller på forfattaryrket. Han er forlova med ei fantastisk og tålmodig dame, som alltid tek seg tida til å lese gjennom skribleriene hans. Han er lidenskapeleg opptatt av musikk, og har nyleg begynt å samle på vinylplater. Altfor seint, meiner han sjølv.
Eg liker å tru at bodskapen er at ting alltid kjem seg. At det ordnar seg og vert betre, uansett kva det er. Det er alltid eit ljos i enden av tunnelen, så å seie, seier han.
Målgruppa er i all hovudsak folk som vaks opp på same tid som meg. Min generasjon, som kanskje kan kjenne seg igjen i ein del av tekstane. Men om eg når ut til fleire, og då spesifikt tenåringar, er jo ikkje det ille. Eg valte tittelen "Memoria" fordi tekstane i all hovudsak er erindringar og fabuleringar kring minner.
Boka er ei samling tekstar som best kan beskrivast som løgnaktige sjølvbiografiar. Mykje av det som står i tekstane er sanning, men mykje av det er anten overdrive, eller beint fram løgn. Eg tek føre meg korleis det var å vokse opp. Med alt som er av usikkerhet og redsle. Psykiske lidingar er også eit gjennomgåande tema, då eg meiner at det er alt for lite opplysing om dette temaet i landet vårt. Håplaus romantikar som eg er, er sjølvsagt kjærleik eit gjennomgåande tema og, fortsett han.
Eg vil gjerne at folk skal lese boka, og kanskje finne inspirasjon og glede i ho. Meir forventningar enn det trur eg ikkje eg har.
Carsten Flo